Zo’n plek die je moet ken­nen, maar vooral ook moet weten te vinden. Landgoed Quinta das Torres ligt op het schier­ei­land ten zuiden van Lissabon dat via de beroemde hangbrug, brug van de 25ste april, te bereiken is. Aan de voet van de Sêrra da Arrábida. Eenmaal op de provin­ci­ale weg E.N. 10 is het goed opletten geblazen, want voordat je het weet, ben je het fletse groene uithangbord en de oude bewingerde landgoed­muren voorbij gere­den. Een lange hobbelige oprij­laan van kinder­hoofdjes, omzoomd met bomen, voert je naar een char­mant 16e eeuws landhuis. Quinta das Torres is een van de fraaist be­waard geble­ven re­naissan­cisti­sche gebou­wen van het land. Langzaam zie je tussen het groen de markante vierkante torentjes ver­schijnen.

Arroiolos
Al generaties is het landgoed met de sfeer van vergane elegantie in handen van dezelfde familie. Momenteel leidt Dr Bento de Sousa dit nostalgische buiten. Op Quinta das Torres is het namelijk even plezierig tafelen als logeren. Voor­opge­steld dat je van serene rust houdt. Met de tien kamers, waaronder twee suites met ruime dakterras­sen, en een tweetal huisjes voor wie met meer dan twee is, ben je altijd een va nde weinige gasten. En daar houd ik van. Alle kamers zijn inge­richt met antiek ­meubi­lair, vazen met bloemen. In niches zijn heiligen- en Mariabeelden neergezet. Waar je ook kijkt, overal zie ik ‘stille getui­gen’ uit ver­vlogen tijden: prachtige tegelta­bleaus, fraaie wand­kleden, Arraiolos-karpetten – genoemd naar het stadje waar ze vandaan komen – en andere historische huisraad. Naast het hoofdge­bouw ligt een groen uitge­slagen vijver met in het midden een liefe­lijk prieel­tje. Ik heb me altijd afgevraagd hoe dat te bereiken. Dan sluit ik even mijn ogen, en ga tweehonderd jar in de tijd terug. Ik zie dames met parasols door een galante jongeman worden overgezet. In een roeibootje. Dat is er echter niet meer.

“Fraaie azule­jo-tableaus aan beide uitein­den van de zaal tonen ‘De ver­krachting van de Sabijnse maag­den’ en de ‘De Slag om Tro­je’.”

Sabijnse maagden
Het restaurant is een geliefde halte voor de zondag­middag. Op zo’n verstilde herfstmiddag zag ik binnenkomen: gestudeerde motor­muizen, welge­stelde grootou­ders die met hun klein­kin­deren uit gingen eten, en een handvol toevallige passanten die van rustig en romantisch tafelen hielden. Als het gesprek even stokt, werp ik een blik op de vijver, en op de soberee doch fraaie inrichting. Hoge ramen werpen licht op boeren­stoe­len, stenen vloe­ren en oude gravures. Fraaie azule­jo-tableaus aan beide uitein­den van de zaal tonen ‘De ver­krachting van de Sabijnse maag­den’ en de ‘De Slag om Tro­je’. De tafels zijn gedekt met wit linnen, zilver en verse bloe­m­de­cora­ties. Het is elke keer weer genieten. We beginnen met een gekoelde ‘moscatel de Setúbal’, als apériti­ef, in de luie banken van de ‘anti-chambre’ bij de open haard. Het was José Maria da Fonseca die deze muscaat­wijn, afkomstig uit deze streek, wereldberoemd maakte. Zijn bodegas liggen even verderop, en ver­dienen evenzeer een be­zoekje. Bij de maaltijd proberen we de hier te lande veel minder bekende rode en witte wijnen uit het estuarium van de rivier Sado.

Caldereida
In de keuken zwaait geen man de pollepel, maar kookt Maria Alber­tina dos Santos al jaren verrukkelijke gerechten uit de eerlijke Portugese keu­ken. Klassiek, vers en sober, maar voedzaam. Naast een van hun toppers: de ‘bacalhau dourado’ is er een ruime keuze: Ik wijfel. Ik zie de ‘camarao ao alhinho’ (grote garnalen in een knoflookbadje); onder ‘peixes’ (vis) ‘caldeirada de peixes e mariscos’ (de beroemde visstoofschotel met vis en schaaldieren), en bij ‘carnes’ (vlee­s) onder meer ‘bifinhos com molho da madeira’ (bieflapjes met madeirasaus) en ‘pato com laranja’ (eend met sinaasappel) aan. De ober, al jaren hier werkzaam, meldt dat de eend alleen op bestelling is, want die moet eerst nog worden geschoten. Maar de ‘sopa á alen­tejana’ staat als soep van de dag op de kaart. En dat is een andere favoriet: de overheer­lijke pittige bouillon met verse koriander, regi­men­ten knof­look en een gepocheerd ei. De andere favoriet van het huis is ‘migas com entre­costo frito’; entrecôte met een curieus maar smake­lijk soort ­rolle­tjes van broodkruim die vervolgens worden gebakken.

Aldeio do Meco
Quinta das Torres is voor mij ook zo’n prima uitvalsba­sis voor een wandeling in het nabijgelegen nationaal park Sêrra da Arrábida of de mooie eindeloze zandstranden bij Fonte de Telha en Aldeia do Meco. Ik neem wat Azeitao kaas, brood, olijven, die hier in grote hoeveelhe­den worden verbouwd (azeitao bete­kent: grote olijf), en een fles droge witte Sado-wijn in mijn picknick­mand me. En mijn dag kan niet meer stuk.

Estalagem Quinta das Torres, Quinta das Torres, Estrada Nacio­nal 10, Azeitão, tel.: 00351 1 2180001. Vooral suite 1 en 5 zijn aanbevelenswaar­dig.

^{(Alliance, 1993 door Leslie Leijenhorst)}